هر چنـــد که رنگ و روی زیبـــــــاست مرا
چـــون لاله رخ و چــــو ســـرو بالاست مرا
معلـــــوم نشــــد کـــــه در طربخانه خاک
نقــــــاش ازل بهــــــر چـــــــه آراست مرا
بنگـــر ز جهـــان چه طـرف بر بستم؟ هیچ
وز حاصـل عمــــر چیست در دستم؟ هیچ
شـمع طـــربم ولی چــــو بنـشستم هیچ
من جام جمم ولی چـــــو بشکستم هیچ
چون عمـر بسر رسد چه بغداد و چه بلخ
پیمانه چــو پر شود چه شیرین و چه تلخ
خوش باش که بعـد از من و تو ماه بسی
از ســــلخ بهغره آیــــــــد از غـره بـسلخ
هــــر گـــه کـه بـنـفشه جامه در رنگ زند
در دامــــن گــــل بــــــاد صبــــا چـنگ زند
هُشیار کـســـی بــود کــــه بــا سیمبری
می نوشـــد و جـــــام بــاده بـر سنگ زن
زان پیــــش کـــــه نــــام تــــو ز عالم برود
می خور کـــه چــو می بدل رسد غم برود
بگشـــای ســـر زلف بتـــــــــی بند به بند
زان پیش کـــــه بنــــد بنــــدت از هم برود
اکنون کــــه ز خوشدلی به جــز نام نماند
یک همدم پخته جــــــز مـــــی خام نماند
دست طــــــرب از ساغر مـــــی باز مگیر
امــــروز کـــه در دست به جــز جام نماند
افســــوس کــــه نامــــه جوانی طی شد
وان تـــــازه بهـــــــار زنـــــدگانی طی شد
حالـــــی کــــــــه ورا نـــــام جوانی گفتند
معلوم نشد کـــــه او کـــــی آمد کی شد
افسوس کـــــه سرمــایه ز کف بیرون شد
در پای اجــــل بسی جگــــــرها خون شد
کس نامــــد از آن جهان کـــه پرسم از وی
کـــــاحوال مســــافران دنیــــــــا چون شد
چون عهــــده نمیشود کســــــی فردا را
حالـــــــی خـوش دار ایـــن دل پر سودا را
مـی نــــــوش بـه ماهتـــاب ای ماه که ما
بـسیـــــار بگـــــــــــــــــردد و نــیـابد ما را
چــون در گـــــــذرم به باده شــــــویید مرا
تلقیـــن ز شـــــــراب نــــاب گــــــویید مرا
خواهیـــــد به روز حشـــــــــــــر یـابید مرا
از خــــــاک در میکــــــده جــــــــــویید مرا
چنــــدان بخـــورم شراب کاین بوی شراب
آید ز تراب چــــــــون روم زیــــــــــــــر تراب
گر بر ســــــر خـــاک من رســــد مخموری
از بـــوی شـــراب من شود مست و خراب
بر لــــــوح نشــــــــان بودنیها بوده است
پیوســــــته قلم ز نیک و بد فرسوده است
در روز ازل هـــــــر آن چــــــه بایست بداد
غم خــــــوردن و کوشیدن ما بیهوده است
ای چــــــــــــرخ فلک خرابی از کینه تست
بیدادگــــــــری پیشــــــــــــه دیرینه تست
وی خــــــاک اگــــــر سیـــــنه تو بشکافند
بس گـــوهر قیمتـــــی که در سینه تست
چون چـــــــرخ به کــام یک خردمند نگشت
خواهی تو فلک هفت شمُر خواهی هشت
چون باید مُــــــرد و آرزوهـــــــا همه هِشت
چو مــــور خورد به گور و چه گرگ به دشت
موضوع مطلب :